Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Για τις δραματικές συνέπειες που βιώνουν οι εργαζόμενοι από την κρίση που διανύουμε, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία. Οι συλλογικές συμβάσεις μπαίνουν στην κατάψυξη, οι απολύσεις διευκολύνονται, η δημόσια υγεία και η δημόσια παιδεία εγκαταλείπονται στην τύχη τους, οι συντάξεις μετατρέπονται σε προνοιακό επίδομα, η γενιά των 700 ευρώ μετασχηματίζεται σε γενιά της "μαθητείας" με 350 ευρώ. Η κοινωνία νοιώθει να προσβάλλεται, να τρομοκρατείται και να θυμώνει.
Μπροστά σε αυτή την εκρηκτική συγκυρία, με την χρεοκοπία του δικομματισμού και την ανυποληψία των πολιτικών εξουσίας σε μεγάλες μερίδες των πολιτών, η αριστερά, λογικά, θα έπρεπε να είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 30 χρόνια, επίκαιρη και αναγκαία για την κοινωνία. Μια αριστερά, που θα αντιπαλέψει τον φόβο που τεχνηέντως διαχέεται στην κοινωνία. Να δημιουργήσει συνθήκες μιας νέας ενότητας ανάμεσα στους εργαζόμενους, να συνεγείρει επιστημονικές -κοινωνικές δυνάμεις, να ανακόψει την περιθωριοποίηση ιδιαίτερα των νέων, κίνδυνος που ελλοχεύει είτε με την παθητική στάση είτε με την αδιέξοδη προσφυγή στην τυφλή βία. Η αριστερά, όμως, σήμερα όχι μόνο δεν είναι έτοιμη να βοηθήσει την κοινωνία, αλλά κατατρέχεται από εμφύλια πάθη και έχει μετατραπεί σε μέρος της κρίσης.
Το ΚΚΕ, διατηρώντας την ορθόδοξη λογική της απόλυτης (θεομαρξιστικής) αλήθειας, η οποία μεταθέτει τη λύση όλων των κοινωνικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών προβλημάτων στη «Δευτέρα παρουσία», ενός «υπαρκτού» ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού, όχι μόνο αρνείται να συνομιλήσει με την άλλη αριστερά αλλά τη θεωρεί σοβαρό εσωτερικό εχθρό, που αποπροσανατολίζει το κίνημα από την προοπτική της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.
Από την άλλη πλευρά, στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατεί μια πανσπερμία απόψεων, οι οποίες εκφράζονται στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου ανταγωνισμού ρητορικής υπερεπαναστατικότητας. Καμία από τις συνιστώσες δεν μπόρεσε να υπερβεί, θεωρητικά και πρακτικά, τον εαυτό της, με αποτέλεσμα οι διάφορες τάσεις και ρεύματα να βραχυκυκλώνουν το όλο εγχείρημα και να το καταντούν άκρως αναποτελεσματικό και κάποιες φορές γραφικό.
Αυτή η ψύχωση της αποκλειστικής αλήθειας δεν ωφελεί κανένα και συντηρεί μια αριστερά μάταιη, άρρωστη και βαρετή. Είναι εύκολο, άλλωστε, να φτιάχνεις ιδεολογικούς κόσμους και να ζεις μόνος σου μέσα σε αυτούς στα όρια του πολιτικού αυτισμού. Το δύσκολο είναι να συνεισφέρεις στην υπέρβαση αυτής της παραλυτικής κατάστασης και να αναμετρηθείς με τις πραγματικές αγωνίες και τις αναζητήσεις του λαού μας.